Sen nocy letniej - letnie trocie, p1

Są i u nas specyfiki, fermentowane, destylowane, czy wreszcie surowe, które zabrane na ryby nie tylko wyostrzą percepcję o czwarty wymiar, ale z jednego pstrąga cale stadko zrobią.

Trzeba tylko pamiętać by przynętę podawać środkowemu.

Można też, zamiast elfa, wróżki, lepsze stwory w pamięci uwiecznić, szepce się potem przy wędkarskim kociołku i dalszym spożyciu, historie jak to się borem, lasem przedzierając na Kłobuka nadepnęło, Ćmucha wypłoszyło, czy poranną toaletę Brzeginki podejrzało. 

Po tym, jak kiedyś mnie nad Wieprzem goniła strzyga to i w Kłobuka uwierzę

Nad Wieprzem to mnie głównie "wystrzyżeni" rolnicy ganiają. Z widłami obecnie bo drugie sianokosy trwają... No ale "RZECZYWISTOŚĆ"  zawdzięczam księżycówce spod Kocka, gdzie Tyśmienica płynie, rzeka ułuda. Trzeba się chyba przerzucić na tą spod Serokomli. Wtedy może i zjawy się zjawią.... Toć dodają tamże cuda...

Nad Wieprzem uważać trzeba, strzygi tam rozmnożone, w każdych krzakach jedna siedzi

Historia wyglądała z grubsza tak - jechałem nad Wieprz pierwszy raz chyba mając niecałe 20 lat. Przed wyjazdem wuj, o zacięciu etnograficznym, opowiadał o wciąż ponoć dobrze mających się wśród tzw lokalersów wierzeniach w przeróżne lokalne, polskie straszydełka. O atakach strzyg zgłaszanych jeszcze pod koniec lat '70. W drodze historię opowiadam znajomym, budząc sporo wesołości.

Drepczę sobie wieczorem, w zapadającym zmroku, wzdłuż rzeki, dziarsko spina ściskam, woblerkiem śmigam i tu i tam. Mijam próg wodny, idę w górę, w straszliwe krzaki, trzcinowiska. Dobre 2,5m w górę, ledwie idę, widzę może metr przed sobą.

Przedzieram się coraz bliżej wody, w końcu znajduję mały cypelek, gdzie można się z wędką wysunąć i woblera delikatnie pod drugim brzegiem położyć. Czekam chwilę az spłynie i zaczynam ściągać go pod prąd. Chyba za drugim przepłynięciem czuję na kiju pstryknięcie, ale ryba się nie zapina. Wygrzebuję troszkę inny wobler, zrobiony przez ojca mojego ówczesnego kolegi. Bardzo oszczędna, ledwie wyczuwalna praca, płynie to jak patyk obsrany przez ptaki (wobler jest w nieokreślonym szaro-biało-brokatowym ubarwieniu) wstrząsany od czasu do czasu konwulsjami. Jednym słowem - morderca do zadań specjalnych, którego zakładałem z bólem serca bojąc się urwać, bo kosztował mnie sporo.

Znowu - spływa, dryfuje, zamykam kabłąk, kilka obrotów i mocne, pewne branie.

Trochę pomęczyłem się z rybą, ale w końcu wyciągam dobrego 45cm.

Mega zadowolony, zgodnie z umową z kolegą który zabrał mnie nad wodę, wypuszczam rybę po zrobieniu na szybko zdjęcia idioten kamerą. Foto pewnie gdzieś nawet jeszcze leży w piwnicy, z innymi.

I gdy zaczynam wracać, z odległego końca trzcinowiska rozlega się nie to buczenie, ni to warczenie.

Zamarłem z wędką w gwałtownie wilgotniejącej dłoni i usiłuję zidentyfikować autora tego przedziwnego ryku. Niedźwiedzi nie ma, na psa nie brzmiało, bóbr? E, raczej nie. Dzik tez odpada.

Chwile później - ryczy coś po raz kolejny, dużo bliżej, jakieś 30m ode mnie. Nosz cholera, idzie prosto na mnie.

Stwór porykuje, ja już słyszę szeleszczące trzciny, mimo ze nerwowo wycofuję się z krzaków w stronę parkingu stwór lezie za mną. Ewidentnie postanowił wszamać mą piękna i gładką pupę na kolację. Jeszcze chwila i przerażone spojrzenie za plecy łowi ruszające się czubki trzcin, już w zasięgu wzorku, coś porykując i postękując przeciska się za mną, goni mnie po trzcinach. Zwiewam rączo niczym gazela thompsona po afrykańskiej równinie, wyhaczam jakiś korzeń, zaliczam glebę, prawie łamię wędkę, zrywam się i gnam dalej, wreszcie wypadam z trzcinowiska na łąkę. Ze łzami w oczach niczym rozbitek po tygodniach tułaczki szalupą po oceanie witający stały ląd spoglądam na skoszoną łąkę, majaczący w oddali samochód. Ale - jeszcze nie jestem bezpieczny, tuż za plecami kolejne charknięcie, ryknięcie, nadrabiam więc odległość od krzaków, prując po łące niczym Forrest Gump.

Z Krzaków jeszcze ostatnie ryknięcia i stwór, widać rozczarowany, że umknęła mu kolacja wraca do swej jamy, czy gdzie pokraka mieszka, a ja zziajany, podrapany, umorusany ziemią szukam defibrylatora koło auta. Jakoś odeszła mnie ochota na łowienie tego wieczora.

Wiele lat później, ale z tym samym kolegą, siedzimy na ambonie w lesie. Ja znowu nieswojo, bo ciemno, jednak świadomość, że obok mam towarzysza ze sztucerem dodaje trochę pewności do wyjątkowo podłego morale.

Wtem tuż koło nas rozlega się znajome ryknięcie, jakże dobrze zapamiętane sprzed lat, z dzikiej ucieczki przez trzciny. Kumpel od razu zajarzył i syczy "uważaj, strzyga pod tobą" a ja prawie spadam z ambony na głowę biednego... koziołka sarny, który nieświadom naszej obecności odezwał sie tuż pod nami

Dobre, Bambi z piekła rodem.

Mój kumpel ma podobną historię, w której tle mamy flaszkę samogonu, nocną "gruntówkie na rosówkie" i harcerski chlebaczek z kanapkami.

Głównym bohaterem jest amator kanapek - piżmak, nutria lub szczur mutant, tu wersje opowieści się różnią.

Cała anegdota streszcza się do głębokiego zdziwienia, później strachu, który dane było przeżyć twardemu przecież wędkarzowi na widok uciekającego zakosami, warczącego, chlebaka. Oraz do jego późniejszej pacyfikacji wyrwaną na poczekaniu sochą, powiązaną z jeżącą włos na głowie obserwacją, że "nieumarły" gryzoń, opętawszy plecaczek za cholerę nie chciał paść pod ciosami sękatej wierzbiny a uciekł dopiero na słowa wylęknionej zdrowaśki, nagle nawróconego miłośnika nocnego "grunta z dzwonkiem".

Jak to zazwyczaj bywa, gdy zetrą się siły światła i ciemności, ucierpieli postronni, pobite na miazgę kanapki, rozbita, niedopita butelka z samogonem, utopiona, bo pozbawiona sochy, gruntówka z cenną w tamtych czasach katuszką. 

Dobra akcja, aż się prosi o wątek "paranormalne story z nad wody"

Mostek poznaję, to ta tajemnicza rzeka, odkryta w ostatnim dniu pobytu

Kuba, ja bym sie za te trotki bardzo poznym wieczorem zabieral,  a moze nawet noca. Przy niskiej i czystej wodzie w Szkocji nocne letnie lowy troci to klasyka.

Taki miałem plan, ale - od kilku dni leje, wody 3x tyle, choć już się czyści i opada.

Dzisiaj piłowałem 2h bez dotknięcia, wczoraj dość znany lokalers też piłował i trąbą kręcił, ze cisza.

Siła charakteru daje znać i na trociach

Nasze wyobrażenia mogą złośliwie nie chcieć iść , ręka w rękę z podłą rzeczywistościa ..)

No bywa i tak